Transalp 2022
Dit jaar konden mijn jongste zoon Tijmen (17) en ik samen op vakantie. Tijmen wilde al heel lang een fietsvakantie doen, en mocht van mij kiezen wat voor een het zou gaan worden. Op basis van een etappe uit de Hope 1000 (zo’n 1500 hoogtemeters) die we vorig jaar tijdens de zomervakantie hadden gereden (Tijmen geheel ongetraind) leek het hem wel leuk om een Transalp te doen. Dwars door de Alpen over zoveel mogelijk onverharde paden.
Omdat Tijmen ook dit jaar nog geen andere fietsmeters in de benen heeft dan de weg naar school besluit ik om een beetje een rustige Transalp samen te stellen. De Marvin route (west) van Kochel naar Riva del Garda is daarvoor een prima basis. Onderweg makkelijker maken, of juist uitbreiden met wat extra lusjes, kan altijd nog.
Dag 0: Proloog
We rijden met de auto naar Mittenwald omdat je daar vanuit Riva weer gemakkelijk (?) met de trein kunt komen. Volgens Booking (dot com) zijn alle hotelletjes daar vol of heel duur. We besluiten daarom vast een stukje te gaan fietsen naar Scharnitz. Daar is volgens Booking nog wel een hotelletje beschikbaar. Bovendien voelt deze reisdag daarmee gelijk als als een vakantiedag. Samen met de goede gesprekken in de auto pakt deze potentieel taaie dag zo toch heel fijn uit.
We mogen gelijk aan de slag. Om van de parkeerplaats naar de route te komen mogen we flink steil klimmen door het bos. In de beste Transalp stijl hebben we het eerste loop stuk al te pakken.
Daarna is het gelijk mooi met in de verte de bergen waar we doorheen gaan, en mooi beschilderde huizen in de dorpjes.
’s Avonds mogen we gelijk genieten van het beste dat de Oostenrijkse keuken ons te bieden heeft.
Nu ook geanimeerd te bekijken in 3D!
Ook te vinden op Strava.
Dag 1: Langs de Brenner
We maken ons zorgen over het weer. De voorspellingen zien er niet goed uit met vrij veel regen en het is ook nog eens zwaar bewolkt. Het kan elk moment gaan regenen. Gelukkig is het eerste klimmetje maar een kleintje met zo’n 250 meter. Dat moet lukken, en dat lukt ook.
Inmiddels is het nog wel bewolkt, maar niet meer zo dreigend. Na koffie met wat lekkers wagen we het tweede klimmetje er ook maar op.
Dat klimmetje is wat serieuzer met zo’n 1100 hoogtemeters. Ondanks dat Tijmen geen enkele fiets specifieke training heeft gedaan volgt hij met gemak. Dat belooft wat!
Na het wat bossige eerste deel komen nu ook de uitzichten op de bergen.
Aan het einde van de dag valt het nog niet mee een hotelletje te vinden. Maar we komen toch heel aardig terecht, en om de hoek is een aanbevolen restaurant waar we prima kunnen eten van de lokale specialiteiten. Een uitstekend begin van deze Transalp met toch al zo’n 1600 hoogtemeters! De schaamgrens (1500 meter) is daarmee ruim gehaald en het is tegen de verwachting in toch de hele dag droog gebleven.
Nu ook geanimeerd te bekijken in 3D!
Ook te vinden op Strava.
Dag 2: Nog meer Brenner
Ook vandaag ziet de weersvoorspelling er niet best uit. Het is wel ietsje minder bewolkt dan gisteren, en daarmee hebben we goede hoop. We rijden vandaag nog een hele dag langs de westwand van het Brenner dal waarbij we flinke stukken van de zijdalen meepikken. Niet lelijk, maar het is weer vrij bossig en eerder heuvelachtig dan bergachtig.
Onderweg kunnen we nog douchen onder de waterval. Voor mij is het te koud, maar Tijmen durft wel …. brrr ….
Ik wordt wat ongeduldig door mijn eerdere ervaringen en wil graag vandaag nog aan de andere kant van de Brenner pas uitkomen. Daar is het minder bossig en meer alpien van karakter. Via de route die we volgen gaan we dat echt niet halen. Na zo’n 1500 hoogtemeters komen we langs een hotel met een prachtig uitzicht. Die is voor ons!
Helaas is er wegens personeelsgebrek (daar ook al!) tot 4 uur niemand en de telefoon wordt niet opgenomen. Dan toch maar proberen iets anders te vinden een stukje verderop. Ook daar blijken hotelletjes niet bereikbaar of verhuurd aan buitenlandse werknemers. Wat een gedoe! Het is inmiddels 4 uur en de telefoon bij het eerste hotel wordt nu wel opgenomen. Eigenlijk zijn ze vol, maar ze hadden ons voor de deur zien staan. Voor fietsers blijken ze voor 1 nachtje nog wel een plekje te hebben. Het uitzicht is inderdaad prima, en het is weer droog gebleven. Wat een geluk!
Nu ook geanimeerd te bekijken in 3D!
Ook te vinden op Strava.
Dag 3: Naar Italië
Vandaag belooft een mooie dag te worden. Het weer is wat minder somber en er staat de oversteek naar Italië gepland, via een weggetje dat vrij lang rond de 2100 meter blijft.
We klimmen vlotjes het eerste stukje naar de Sattelbergalm hütte waar we een koffietje nemen met een heerlijk stuk taart (havermout met eierlikeurroom).
Daarna door met een flinke klim naar zo’n 2100 meter. Tijmen heeft het klimmen nu echt ontdekt en rijdt in hoog tempo naar boven. Dat kan ik bij lange na niet meer bijsloffen.
Daarboven ligt langs de grens met Italië een lang slingerend pad op hoogte. De uitzichten langs dit weggetje zijn prachtig en het weer werkt ook mee. Hier doen we het voor!
En of het niet op kan volgt er nog een prachtige single track afdaling.
Tijmen en ik genieten met volle teugen. Transalp zoals Transalp bedoeld is!
Na de afdaling komen we in het eerste Italiaanse dorpje. De sfeer is gelijk totaal anders en we strijken neer voor een lunch met onze eerste pizza in Italië.
Uiteindelijk rijden we door naar de voet van de Jaufenpas waar we met enige moeite een hotelletje vinden. Weer hebben we het droog gehouden, maar ‘s nachts barst er een enorm onweer los. Wat een dag!
Nu ook geanimeerd te bekijken in 3D!
Ook te vinden op Strava.
Dag 4: Verbindingsetappe
Na het onweer van vannacht is het heel vochtig en de wolken hangen laag. Prachtig!
De Jaufenpas doen we onverhard via het Rinnersattel. Flink steil, maar daarmee slaan we de asfaltweg over. Bij de gezellige hut omringd door lelijke kabelbanen doen we een koffietje met apfelstrudel. De koffie is goede Italiaanse espresso, de apfelstrudel Oostenrijkse kwaliteit. We zijn duidelijk in Sud-Tirol met het beste van beide werelden. Daarna de afdaling via een stukje weg (die voor racefietsers inderdaad heel mooi is) en vervolgens weer de nodige stukjes single track.
Tijmen daalt vlot en met (te) veel vertrouwen. Hij moet een keertje heel snel afstappen, maar gelukkig zonder grote gevolgen. Mens en fiets zijn nog (bijna helemaal) heel.
Na deze afdaling fietsen we een flink stuk door het dal naar het zeer toeristische maar toch leuke Merano. Ook wel eens fijn, handjes op het stuur, 2 procent naar beneden en met een beetje mee trappen voor de vorm kachelen we met zo’n 25 a 30 km per uur door.
In de verte komt een enorme bui aan. Precies uit de richting waar we heen moeten. Stoppen lijkt een goede optie, maar het is nog droog en in Merano is weinig betaalbare accommodatie te vinden. We wagen het erop en fietsen nog een stukje door. Dan begint het toch lichtjes te regenen en de bui verderop in het dal weet van geen wijken. Geen goed moment om nog een colletje te gaan doen. In Lana is gelukkig wel een betaalbaar hotelletje en dat nemen we dan maar.
Nu ook geanimeerd te bekijken in 3D!
Ook te vinden op Strava.
Dag 5: De Rabbijoch
Als we de Marvin route blijven volgen zijn we al morgen of overmorgen in Riva. Dat kan de bedoeling niet zijn. We besluiten een ommetje te maken via de Rabbijoch. Volgens mijn fietsvriend Willem is die heel mooi. Vanuit Lana hebben we niet zo’n fijne aanloop. De asfaltweg naar het begin van de klim is breder en drukker dan we hoopten. We kunnen wel hier en daar een stukje af- of omsnijden, maar het blijft een beetje behelpen en aan de saaie kant. De af- en omsnijdsels leveren wel flinke steile stukjes en extra hoogtemeters op. Zo hebben we er al meer dan 1000 opzitten voor we in Santa Gertrude aan de echte klim gaan beginnen.
De weg is flink steil, maar tot waar de single track begint kunnen we met veel moeite nog wel fietsen.
Daarna is het hier en daar nog wel fietsbaar, maar af en toe is het ook lopen geblazen. Niet erg, want dan hebben we meer tijd om van het uitzicht te genieten.
Doordat ik een rustpauze heb overgeslagen ben ik eindelijk weer eens als eerste boven. Da’s ook wel weer eens fijn. Ook een mooi moment om mijn ouwe trouwe wipkip weer eens te vereeuwigen.
Zoals vaak op een pas is het uitzicht naar de andere kant fenomenaal!
We denken vervolgens af te gaan dalen naar San Bernardo, maar we stuiten net na de col op een prachtig gelegen berghut.
Ze hebben zowaar nog een plekje voor ons en we besluiten gelijk hier te overnachten. Een huttenovernachting (Tijmens eerste) laten we ons niet afnemen. Het is koud op het terras maar we genieten enorm van het prachtige uitzicht.
’s Avonds aan tafel spreken we 4 ervaren Duitse Transalpers. Zij doen dit soort tochten al elk jaar sinds 2015. Ze kijken volkomen verbijsterd als ze horen dat Tijmen dit zonder enige training doet. En als dan ook nog blijkt dat wij meer hoogtemeters per dag (vandaag zo’n 2000) maken dan zij, gaat helemaal het licht uit. Papa is (en was al) trots!
Een van de mannen is duidelijk veel ouder dan de rest. Wij zijn op onze beurt sprakeloos als we horen dat hij al 72 jaar is. Blijkbaar kun je dit met een goede training toch nog lang volhouden. Aan de andere kant vertelt hij dat hij bij elke wedstrijd waaraan hij meedoet als eerste eindigt. Hij is steevast de enige deelnemer in zijn leeftijdsklasse.
Nu ook geanimeerd te bekijken in 3D!
Ook te vinden op Strava.
Dag 6: Gedwongen rustdag
Op het laatste stukje van de single track afdaling van de Rabbijoch gaat het mis. Tijmen buitelt over zijn stuur en vangt zich op met zijn hand. De duim is gelijk beurs en Tijmen zit er sip bij.
Lachen voor de foto kan gelukkig nog, het stuur fatsoenlijk vasthouden niet meer. Tijmen baalt enorm en denkt dat onze vakantie voorbij is. Ik heb meer vertrouwen, want ik had bij mijn eerste Transalp precies hetzelfde probleem na een valpartijtje in de afdaling van de Pfundererjoch. We lopen het laatste stukje van de single track en dalen voorzichtig fietsend verder af via de schotterwege en asfalt. Gelukkig lukt dat. In San Bernardo vinden we koffie, een supermarkt en een apotheek die open is (op zondag). We zijn inmiddels echt in Italië en niet meer in Sud-Tirol. Duits werkt niet meer en in mijn beste Italiaans (niet bestaand) en wat Engels laat ik me adviseren en kom naar buiten met wat pillen en smeersels. Tijd voor een hotelletje en een rustdag. Geen straf. Mooie omgeving, een goed boek en tijd om alle indrukken te verwerken.
’s Avonds eten we lokale specialiteiten (polenta, een soort spätzle, salsiccia en een lokale kaas) bij een restaurantje waar de zoon van Frankenstein in de bediening staat. Althans, zijn bewegen, mimiek en blik laten ons dat denken. Bij nadere bestudering blijken al zijn onderdelen zonder zichtbare naden of littekens aan elkaar te zitten. Als ik bij het weggaan nog wat tip geef, leeft ie ineens helemaal op en we nemen uitgebreid handenschuddend toch afscheid van een echt mens.
Nu ook geanimeerd te bekijken in 3D!
Ook te vinden op Strava.
Dag 7: De Brenta
De uitbaters van het hotelletje zijn allervriendelijkst en laten zich er alles aan gelegen liggen om ons het beste ontbijt voor te schotelen wat ze maar kunnen. Naast heerlijke croissants zijn er alle zoete dingen die je denken kunt, inclusief een uitstekend crumble. Tijmen ziet het allemaal weer zitten en laat het zich heerlijk smaken. Ik sla zoals gewoonlijk alle zoete dingen over en eet brood met boter en zout. Altijd lekker, mits er goed brood is, en dat is er!
Riva is nog steeds te dichtbij dus we besluiten nog een ommetje te maken via het Brenta massief. Dit massief ligt in de Dolomieten en kent een heel ander karakter dan de bergen waar we tot nog toe hebben gereden.
De route begint heel aardig met een fraai pad door het bos.
Helaas hebben we besloten om wat te eten te gaan halen bij een supermarkt in Madonna di Campiglio. Wat een afgrijselijke toeristenfuik! Gauw naar boven maar. De Dolomieten zijn ruig met veel kale rots en grote puinhellingen. Prachtig!
Wel zijn hier veel kabelbanen aangelegd en lopen er dan ook veel mensen. Zelf moeten we ook nogal eens lopen, en ondanks het fraaie uitzicht hebben we het niet erg naar onze zin.
Bij de Rifugio Graffer al Groste die we uit hebben gezocht om te overnachten worden we nogal onbeschoft geholpen en rekenen bijna 10 euro af voor een cola en een alcohol vrij biertje. De sfeer is niet goed en de stemming wordt er niet beter op. We besluiten gauw weer af te dalen.
De gekozen afdaling is weer een fraaie single track en is geheel verlaten.
Er zijn mooie uitzichten op de ruige hellingen. Da’s beter!
Inmiddels zitten we wel met een accommodatieprobleem. Volgens de kaart is er maar 1 hotel binnen schootsafstand (de Vallesinnela), en de volgende hutten en hotelletjes lijken heel ver weg te zijn, met nog flink wat hoogtemeters. En we hebben er al zo’n 1700 gedaan. In de afdaling zie ik een wegwijzer staan naar dit hotel en ik besluit af te wijken van de geplande route. Een slecht idee! We krijgen een van de meest beroerde afdalingen ooit voor onze kiezen. Super steil met de nodige trappen. Even later blijkt waarom, we lopen langs een hele serie watervallen. Voor mij een mooi moment om een item van de bucket list af te strepen: douchen onder de waterval.
Brrr …, koud …, douchen onder de waterval is in dit klimaat zwaar over rated!
Het is allemaal wel super mooi, maar een fiets hier meeslepen is een slecht idee zoals Tijmen terecht opmerkt.
Het kost ons veel tijd om naar beneden te komen en we worden ingehaald door diverse wandelaars. Als we eindelijk weer op een gravelweg zijn halen we de wandelaars weer in en zeg ik tegen Tijmen dat fietsen toch efficiënter is. Hoeveel efficiënter blijkt even later. Het hotelletje blijkt een gloednieuwe prachtig gelegen hut.
Ik loop gelijk naar binnen om te vragen of zo nog een plekje voor ons hebben. De super vriendelijke dame vertelt ons dat ze nog 1 kamer hebben, en nog wel de mooiste (voor slechts 40 euro p.p. met ontbijt). Ik sla gelijk toe en we krijgen inderdaad een kamer met balkon (op de foto hierboven die in het midden op de korte kant, kamernummer 6) en een prachtig uitzicht op de Dolomieten. De wandelaars die inmiddels ook zijn aangekomen hebben pech. De laatste kamer was aan ons vergeven waarmee fietsen toch het efficiëntst was!
We strijken neer op het terras en concluderen dat deze wat moeizame dag toch meer dan perfect is geëindigd. Morgen denken we af te dalen naar Riva en we kijken samen terug op een top-vakantie! Veel beter kan gewoon niet.
Nu ook geanimeerd te bekijken in 3D!
Ook te vinden op Strava.
Dag 8: Naar Riva?
Vandaag dalen we af naar Riva del Garda, tenminste dat is het plan. Het begint allemaal losjes met een fijne gravelweg.
Daarna krijgen we nog een flinke klim voor onze kiezen. Na het mooie meertje krijgen we nog een flink loop stuk. Het is zo warm dat de shirtjes zelfs uitgaan.
We dalen af en beginnen daarna aan de laatste klim voor de lange afdaling van Riva. Gek genoeg blijft het maar klimmen en komen we na het verwachte meertje nog een meer tegen. Daar zwemmen we even in het kristalheldere water. Hard nodig, want het is bloedheet. Je hoort nog net geen pssssht als we erin springen.
Het blijft maar klimmen en langzaam begint er iets te dagen. We zijn van de Marvin-west route naadloos doorgegaan op de Marvin-oost route en hebben de afslag naar Riva helemaal gemist! We gaan dus helemaal de verkeerde kant op. Er zit niets anders op dan terug gaan. Ik baal als een stekker! Zo’n 500 hoogtemeters en zeker 20 kilometer de verkeerde kant op gereden.
Gelukkig kunnen we de terugweg over een wat mooiere route leggen dan de heenweg. Tijmen beurt de boel op met liedjes zingen en langzaam krijg ik er ook weer zin in. We rijden door tot we weer op de juiste route zitten en zijn vast van plan toch nog door te fietsen naar Riva. In Ponte Arche doet Tijmen even boodschappen om de brandstoftank weer te vullen. Ondertussen zoek ik op Booking naar een hotelletje in Riva. Oeps … de goedkoopste is bijna 300 euro voor 1 nacht. En dan zit ie niet eens in het centrum ook. We besluiten daarom in Ponte Arche te blijven in Hotel La Poste. Mooie vergane glorie! Morgen dan maar naar Riva en vandaag maar terugkijken op een bijzonder (ahum) dag met toch nog ruim 1500 hoogtemeters.
Nu ook geanimeerd te bekijken in 3D!
Ook te vinden op Strava.
Dag 9 en 10: Nu echt naar Riva (en door naar huis)
Vandaag wippen we in een vloek en een zucht het colletje over en dalen af naar Riva. Tenminste, ik had me bedacht had dat ik misschien wel wat te zuinig heb gereden en gooi nog eens alles uit de kast. Bij Tijmen loopt het juist allemaal niet zo. We sluiten deze Transalp af met de traditionele plons in het Gardameer.
Daarna koffie voor mij en een Dame Blanche voor Tijmen. Die hebben we wel verdiend. Met verbazing realiseren we ons dat we het alle dagen (vrijwel) droog hebben gehouden, ondanks de beroerde voorspellingen!
Daarna volgt nog een taai klusje, fietsen naar het treinstation van Rovereto waar de trein terug naar Mittenwald zou moeten gaan. De route is niet bepaald vlak, maar uiteindelijk best mooi.
Nu ook geanimeerd te bekijken in 3D!
Ook te vinden op Strava.
In het treinstation van Rovereto kunnen we alleen kaartjes naar Brenner kopen. De rest moeten we daar regelen. Vervolgens mogen we de trein naar Brenner niet in, want er is maar 1 fietsplaats beschikbaar. Dit gaat moeizaam. Via een overstap in Bolzano kunnen we ook naar Brenner. In Bolzano kan ik dagkaarten kopen voor de Oostenrijkse regionale treinen. Dat scheelt weer gedoe in Brenner. Uiteindelijk komen we zo dan toch in Innsbruck waar we de trein naar Scharnitz willen nemen, het laatste station voor de Oostenrijkse grens.
Helaas rijdt deze trein niet, en bij het vervangend vervoer staan fietsbussen ingeroosterd waarvan de laatste helaas al weer zo’n 2 uur geleden vertrokken is. Toch maar even een mannetje aan geschoten die eerst heel vrolijk roept dat we met de fiets moeten, maar daarna vraagt of onze fietsen van carbon zijn. Na een ontkennend antwoord mogen we onze fietsen op de bus vastmaken in het speciale fietsenrek dat elke postbus hier (en in Zwitserland trouwens ook) achterop heeft zitten. Daar komen we goed weg!
Uiteindelijk zijn we half tien dan toch in Scharnitz waar we supervriendelijk ontvangen worden bij onze accommodatie. Om de hoek zit een kroegje waar we nog een biertje kunnen drinken. Daar waren we hard aan toe.
De volgende dag fietsen we het laatste stukje naar Mittenwald waar we weer in de auto stappen. Het is een bloedhete dag en het is warm in de auto. We luisteren veel muziek en maken het laatste deel van de reis vol met het grote Leo Blokhuis spel. Om de beurt kiezen we een nummer uit waar we een verhaal bij weten. Hetzij een verhaal over de persoonlijke betekenis, hetzij een verhaal over de artiest of dat specifieke nummer. Super leuk!
Als we een uur of negen weer thuis zijn is Tijmen weer helemaal opgeleefd. Hij gaat nog even naar een feestje van een vriend. Zelf vond ik vandaag verreweg de vermoeiendste dag van de hele trip.
De hele trip en Downloads
Uiteindelijk is dit de gehele trip geworden. Een mooie doorsteek van Mittenwald naar Riva del Garda. Hier en daar is het verstandig een andere route te nemen …
Als je niet hecht aan tradities kun je in plaats van via Riva del Garda naar Rovereto ook direct naar Trento rijden. Zo spaar je al gauw een dag uit waar je niet zoveel aan mist. Het stuk van Ponte Arche naar Garda en Rovereto is duidelijk het minst mooie en spannende van de tocht. En in Trento kun je op het station wellicht beter zaken doen en kaartjes direct naar Mittenwald kopen.
De Marvin route (west) is een hele fijne basis voor een eerste Transalp. De aanloop is rustig, je kunt echt even wennen aan het vele klimmen. Daarna wordt de route wat alpiener en zwaarder, maar ook mooier. Vrijwel alles is onverhard en er zijn vrijwel geen loopstukken. Hier en daar zit er ook nog een mooie single track in! Er zijn wel weinig mogelijkheden voor huttenovernachtingen. Dat is best jammer want die blijven toch altijd de krenten in de pap.
Nu ook geanimeerd te bekijken in 3D!
Dat het veel klimmen (en dalen) is geworden kun je wel zien aan het hoogteprofiel:
De .gpx bestanden van de tocht zoals we die hebben gereden zijn hier te downloaden: