Terrasjestochten Duitsland

Zo’n 5 jaar geleden ging onze jongste zoon op zomerkamp met de zeeverkenners. Voor mijn vrouw Loes en ik een gelegenheid om weer voor het eerst in zo’n 20 jaar met z’n tweetjes op vakantie te gaan! Wat een traktatie!

We besluiten op fietsvakantie te gaan. Loes stelt strenge voorwaarden: veel terrasjes, korte dagafstanden en de eerste de beste camping is voor ons. Daar heb ik wel zin in! Ik ben tenslotte altijd te porren voor pauze.

Op aanraden van een vriendin van Duitse komaf gaan we fietsen in het dal van de Kocher. De vakantie was geweldig en leverde een mooi “moyen”: gemiddeld 1 terrasje per 12,5 km. Sindsdien doen we elk jaar zo’n soort vakantie en proberen we te vergeefs dit moyen te overtreffen.

Hieronder staat van nieuw naar oud een impressie van onze tochtjes. Als je hecht aan lezen in chronologische volgorde, dan moet je dus onderaan beginnen. Af en toe verwijs ik terug in de tijd en in het eerste verhaal staat uitgelegd hoe onze vakanties zich ongeveer afspelen. Onderaan beginnen met lezen is dus sowieso een goed idee.

2022: R1 en Weser

Na onze geslaagde klim-experimenten aan het einde van de Fulda route willen we dit jaar eens niet een riviertje volgen. Het dal van de Fulda maar ook die van de Ems was toch een beetje saai. Misschien is het leuker om eens overdwars te gaan.

R1

Het eerste stukje van de R1 radweg lijkt daarvoor een mooie kandidaat. We rijden in 2 uurtjes naar Coesfeld, een plaatsje met een camping, vlakbij de route en waar we ook nog gemakkelijk met de trein terug kunnen komen.

De eerste dag moeten we gelijk aan de bak. De eerste camping is pas bij Münster, zo’n 70 kilometer verder. We fietsen tussen de landerijen en komen maar weinig koffieplekjes tegen. Dit begint op fiets-vakantie te lijken in plaats van op fiets-vakantie. Dat kan de bedoeling niet zijn! Gelukkig is Münster een leuk plaatsje met een fijne sfeer en een soort groen fietstunnelpark die ons vlotjes dwars door de stad voert. Wel goed opletten, want het is er druk met fietsers, wandelaars spelende kinderen en af en toe een hond aan de lijn. Druk en hectisch, maar ook heel gezellig. Op de camping zit een restaurant waar we nog net een plekje kunnen reserveren. Da’s toch gek, dat hebben we niet eerder meegemaakt op een camping. Even later blijkt waarom, de bediening is fijn en het eten erg lekker. Beter zullen we het deze vakantie niet meer krijgen.

Ook te vinden op Strava.

De volgende dag kunnen we er wat meer een vakantie van maken. De campings zitten dichterbij, dus we hoeven niet ver. We volgen gedeeltelijk losjes de Ems, maar dan stroomopwaarts. Zo rijden we een stukje van de route van 2021, maar dan precies de andere kant op. Misschien moeten we volgend jaar weer eens een andere streek uitkiezen.

’s Avonds stranden we op een nogal kansloze camping zonder een spatje schaduw, met een even kansloos restaurant. Dat valt niet mee! We maken een wandeling rond het nabij gelegen meer. Aan het einde komen we bij een sympathiek soort Torremolinos. Veel terrasjes met frieten en hamburgers en een nogal volks publiek maar ook de nodige kouwe kak. We veroveren een plekje op zo’n terrasje. We genieten van het het gemêleerde publiek en het prachtig uitzicht over het meer met ondergaande zon. We doen mee met de hype en nemen een Aperol-Spritz net als ongeveer 50% van de mensen op het terrasje. Het ziet er gezellig uit maar heel bijzonder is het niet. De andere 50% van de mensen geniet van een of ander wit schuimend drankje. Bij de bar bestel ik er voor de volgende ronde ook wat van. De barmannen staan daar helemaal los te gaan met verschillende flessen drank, ijs, mixers en een hoop geknipoog en geflirt met het vrouwelijk publiek. Het resultaat is een scropino. Een stuk beter dan zo’n Aperol-Spritz. Zo krijgt deze dag toch nog een onverwacht en vrolijk einde. Precies wat ‘ie nodig had.

Ook te vinden op Strava.

De volgende dag voert helaas ook weer door de landerijen en weer zijn er weinig koffie stops. Pas op het laatst als we er bijna zijn neemt de terrasjesdichtheid wat toe en wordt het landschap ook wat interessanter. ‘s Avonds eten we in het meest inspiratieloze restaurant sinds jaren. Niet per se slecht, maar zo inspiratieloos en saai dat we blij zijn als we weer weg kunnen. Het is tijd om in te grijpen op de route!

Ook te vinden op Strava.

Op weg naar de Weser

Vandaag is Loes jarig. Daarom heb ik zelf een route samengesteld, gericht op konditoreien en terrasjes, afgewisseld met een mooi en gevarieerd landschap. Dit pakt heel aardig uit. We komen ‘s ochtend zelfs 3 konditoreien tegen. Bij de eerste de beste gaan we ons te buiten aan koffie en taart. Bij de laatste kopen we spullen voor de picknick.

Alles bij elkaar is het nog een flink stuk fietsen met behoorlijk wat hoogtemeters voor we bij de camping nabij Vlotho zijn. De mooie afwisselende route moet betaald worden met flink wat zweet! De camping is een beetje alternatief en fijn gelegen aan de Weser. Nadat we ons hebben geinstalleerd gaan we uit eten. Het sjieke italiaanse restaurant wat we op het oog hadden laten we maar even links liggen. Het is nog bijna 100 meter klimmen! In het dorpje is de keuze niet bepaald reuze. We krijgen het laatste tafeltje op het terras van een restaurant dat is gevestigd in een prachtig eeuwenoud vakwerkhuis. Het eten is ouderwets goed. De bediening meer dan fijn!

Ook te vinden op Strava.

Weser radweg

We besluiten de Weser stroomopwaarts te volgen zodat we aan het einde van onze trip nog een beetje gemakkelijk met de trein bij de auto kunnen komen. We verheugen ons op lekker makkelijk peddelen door de vlakke vallei. Helaas … dat is buiten de wind gerekend. Die hebben we de hele dag flink tegen waardoor het toch nog werken is.

In het mooie Hamelen genieten we van al het goede dat Duitsland te bieden heeft. Terrasje, lekker eten, biertje erbij. Beter wordt het niet.

Ook te vinden op Strava.

Ook de volgende dag peddelen we weer langs de Weser. We willen eigenlijk in het historische Polle stoppen en op de camping gaan staan. Helaas ligt de veerpont aan de andere kant en er is weinig beweging te zien. Na enige tijd stopt er een automobilist die uitlegt dat de veerman Corona heeft. Duitsland blijkt op dat soort momenten verrassend kleinschalig georganiseerd. Veerman ziek, dan geen vervanging maar gewoon 30 kilometer omfietsen. Daar hebben we niet zo’n zin in en daarom nemen we de camping maar in Holzminden alwaar we er toch zo’n 60 km van hebben gemaakt. Veel voor ons doen.

De campingbaas daar doet wel joviaal maar heeft duidelijk een hekel aan fietsers. De camping strekt zich over vele kilometers uit langs de Weser. Allerlei mooie plekjes vrij voor een tentje, maar we moeten per se op een heel klein en steil stukje staan. Stel je toch voor dat er vanavond nog zo’n 150 campers komen waarvan er dan 1-tje niet lans de Weser kan staan … Deze camping is het mijden waard; heeft Michelin daarvoor ook een categorie?

Ook te vinden op Strava.

Vandaag heeft Loes weinig zin. We besluiten een klein stukje te fietsen naar de camping even voorbij Hoxter. Deze camping is gelegen aan een mooi zwemmeertje. In het meertje ligt een soort restaurant-boot waar we moeiteloos de rest van de dag stuk slaan met een biertje en een hapje en een biertje en een … heerlijk …

Ook te vinden op Strava.

En dan is het alweer voorbij. Nog een klein stukje naar de trein, onderweg de laatste backerei- konditorei waar we ontbijten en wat lekkere dingen inslaan voor in de trein. Dan de auto weer oppikken en op huis aan. Het was weer fijn!

2021: Fulda

Dit jaar doen we rustig aan. Dat wil zeggen, nog rustiger aan dan andere jaren. We zijn net verhuisd, de corona-perikelen liggen nog niet geheel achter ons en we zijn moe! Typisch een mooi moment voor lekker peddelen langs een riviertje en lekker genieten van het zonnetje, de terrasjes, de biertjes, het lekkere eten en elkaar.

We starten echt helemaal bovenaan bij de Fulda-quelle. Hier mag gelijk het oranje nijlpaard voor het eerst op een fietsvakantie foto!

De eerste dag is op papier gelijk een lastige. Volgens de onvolprezen archies digitale campinggids zit er maar 1 camping op de route binnen schootsafstand. Op internet is daarover verder niks te vinden dus de kans is best groot dat deze niet bestaat. Op de luchtfoto’s van Google en Bing ziet het er wel camping-achtig uit. We gaan dus even kijken. Ook in het veld ziet het er camping-achtig uit, maar de bewoner van het huis dat uitkijkt op deze camping legt uit dat het inmiddels alweer zo’n 10 jaar gewoon zijn tuin is. Smaken verschillen, maar wij hebben zo geen camping.

Uiteindelijk gaan we in Fulda op een camperparkeerplaats staan. Er zijn voorzieningen als waterkraan, toiletten en picknickbanken. Er staan veel gewone auto’s geparkeerd en er zitten nogal wat shabby uitziende mensen te roken aan deze tafels. Later realiseren we ons dat deze mensen dakloos zijn en wonen in hun auto. Ook in Duitsland heeft niet iedereen een huis. Maar een auto dan weer wel!

Het voelt een beetje unheimisch maar uiteindelijk slapen we prima en doen we een lekker ontbijtje in de stad.

In tegenstelling tot gisteren (slechts 1 terrasje) zijn er vandaag we ruim voldoende terrasjes (3) , en nog een fijn picknick plekje onderweg. Daar valt Loes als een blok in slaap. Duidelijk tijd om rustig aan te doen, dus als we na een kilometer of 30 een camping vinden twijfelen we niet.

Een gekke plek wel, een plekje bij een boerderij, vlak aan de Fulda. De boerin is ook campingbazin en het tientje campinggeld verdwijnt zo in het schort. Het plaatsje kent geen restaurantjes dus eten we ook bij de boerderij op de on-duits rommelige binnenplaats. De keuze is reuze, diepvriespizza oder nichts. En weer verdwijnt het tientje vlot in het schort. Ze hebben wel lekker bier (het vijfje verdwijnt net zo vlot in het schort), het is mooi weer en de stemming is uitstekend.

Het terrasjesgemiddelde kan altijd weer beter. Vandaag weten we er 4 te scoren op net geen 50 kilometer. Dat gaat lekker!

De volgende dag gaat duidelijk minder lekker. We rijden ergens verkeerd en ik roep “ho ho”. Tegelijkertijd kijk op op mijn telefoon om te kijken hoe we verder moeten en ik zie niet dat Loes, die voor me rijdt, is gestopt. Ik bots met het voorwiel van het Oranje Nijlpaard op het achterwiel van de fiets van Loes. Het effect is vergelijkbaar met een botsing van een echt nijlpaard met een auto; geen schade aan het nijlpaard, maar het wiel is kaduuk. Ik baal als een stekker, maar Loes is redelijk onverstoorbaar. “Komt wel weer goed” zegt ze. En inderdaad, met enige moeite is het wiel nog wel gangbaar te krijgen en we vinden al snel daarna een fietsenmaker. Wonder boven wonder heeft deze ondanks de huidige onderdelen schaarste een geschikt achterwiel, dat ik er wel zelf in moet zetten. Een uurtje later zijn tandwielen en banden overgezet en gaan we weer op weg met een vers wiel en zonder de vervelende tik die zich de laatste jaren in dat achterwiel had genesteld!

Na de -noodgedwongen- korte dag van gisteren hebben we de sloffen erin. We maken de Fulda-radweg af tot in Hannoverisch-Munden want ons ruim 60 kilometer op de teller oplevert. Op een of andere manier begint of eindigt vrijwel elke fietsroute in Duitsland bij dit prachtige vakwerkplaatsje. Jammer dat de camping aldaar zo chagrijnig is, want mooi liggen doet ie wel.

We hebben het riviertjes fietsen wel even gezien. Het dal van de Fulda is een beetje aan de saaie kant. Wat breed en best wel een beetje verrommeld met veel bedrijvigheid en grotere wegen. We fietsen nog een klein stukje langs de Weser en klimmen daarna het dal uit via een klimmetje van ongeveer 200 meter. Loes heeft daar geen enkele moeite mee, en boven vinden we het weidse Duitse platteland. Mooi, maar wel weinig voorzieningen. Zo komen we vandaag maar aan 2 terrasjes. Op de camping hebben we een prachtig uitzicht over het omringende landschap.

Vandaag nemen we een stukje de trein, van Kassel naar Fulda. Daarmee kunnen we dan het meest saaie stuk overslaan en het laatste mooie stuk terug naar de bron van de Fulda weer fietsen. het dal van de Fulda is hier smaller en veel minder verrommeld. We komen tot de camping in Schachen waar serieus moeilijk gedaan wordt over Corona vaccinaties door een zeer onvriendelijke campingbazin (denk stereotiep Oost-Duitse verzuurde kenau uit de film). Ik heb dan nog maar 1 vaccinatie, maar met behulp van wat taalverwarring weten we er doorheen te zwijnen.

’s Avonds eten we goed op een mooi terras met weids uitzicht. Helaas blijken we alleen contant te kunnen betalen en komen we bijna een tientje tekort. We hadden beter moeten weten, in Duitsland gaat nog steeds heel veel “in bar”. De ober accepteert wel al ons geld, maar niet ons aanbod om het restje over te maken of een tikkie te doen. Het klassieke aanbod om de afwas te doen wordt bepaald niet met een glimlach ontvangen. Met het schaamrood op de kaken druipen we maar af.

De laatste dag hoeven we nog maar zo’n 5 kilometer te doen naar de Fulda quelle waar onze auto, als het goed is, staat te wachten. In die 5 kilometer zitten wel bijna 300 hoogtemeters. Ik ben benieuwd wat Loes daarvan vindt. Ze heeft er veel zin in, en we vinden onderweg ook nog een terrasje met koffie en wat lekkers erbij. Zo is het geen straf en is het klimmetje in een vloek en een zucht gebeurt. Daarmee is dit onze eerste terrasjestocht sinds de Kocher en de Jagst waarbij we niet netto zijn afgedaald, maar evenveel meters hebben geklommen als gedaald.

2020: Ems

2020: het coronajaar. Alles is onzeker, regeringen doen gekke dingen. We willen daarom niet ver van Nederland en de mogelijkheid hebben om op de fiets naar huis te gaan als Nederland of Duitsland de grenzen sluit. Tenslotte glip je op de fiets daar zo doorheen. Dit jaar fietsen we daarom langs de Ems. het geplande einde ligt daarbij in Nederland: Bad Nieuweschans!

De Ems kent weinig verval en ligt in een vrij vlak gebied. Toch is het er niet lelijk en de route is best afwisselend. Het zou ook een prachtig gebied zijn voor een graveltocht, want er liggen heel veel overharde paadjes. Zelfs onze route pikt de nodige mee.

We kunnen deze tocht beginnen bij de Ems quelle, da’s altijd fijn. De terrasjes zijn in corona tijd gewoon open. Wel is er natuurlijk gedoe met mondkapjes en administratie maar da’s niet zo erg. Het is gewoon fijn ontspannen fietsen en terrasjes pikken.

Het is dit jaar wel moeilijker dan anders om een camping te vinden. Normaal gesproken zijn er best veel “gekke campings” zoals bij een Freibad, een kano- of kampeervereniging of zelfs een dierentuin. Vaak leveren die de leukste overnachtingen op, maar dit jaar zijn deze allemaal vol of gesloten. Corona-regels zijn corona-regels, en daarmee valt helaas weinig te marchanderen. Het resultaat is dat we dit jaar af en toe moeten uitwijken naar een hotelletje. Het is niet anders.

Toch is Duitsland niet overal zo degelijk als je wel zou denken. Alweer meer dan 10 jaar geleden is de Friesenbrücke bij Weener aangevaren door een schip en sindsdien niet meer bruikbaar. In die 10 jaar is het nog niet gelukt om een aanvang te nemen met herstelwerkzaamheden of het bouwen van een nieuwe brug! De bewoners in de buurt spreken er schande van! Als fietser moet je eraan denken om op het juiste moment aan de juiste kant van de rivier te zijn. Er is natuurlijk wel een degelijke folder beschikbaar met informatie over de brug en de mogelijke omleidingen.

Uiteindelijk hebben we gewoon weer een hele fijne vakantie met z’n tweeën. Het weer is weer prachtig (hoe kan dat toch elk jaar?), de terrasjes fijn en de route prima. Ondanks de corona toch weinig gedoe en lekker veel “quality time” met elkaar.

2019: Werra

Het volgen van een riviertje middels een fietsroute was ons vorig jaar uitstekend bevallen. Dit jaar hebben we daarom de Werra radweg uitgezocht voor onze jaarlijkse terrasjestocht.

Onderweg blijkt dat dit misschien niet de meest verstandige keuze was voor ons soort vakantie. De Werra loopt voor een deel door voormalig Oost-Duitsland. Interessant, maar er zijn in dit deel relatief weinig campings, terrasjes en eetgelegenheden. Hierdoor zakt ons terrasjes-moyen flink. Gelukkig is de route wel mooi, en vaak heel stil.

Zoals vaak bij de Duitse fietsroutes fietsen we heel veel autovrij. En dan niet via fietspaden langs autowegen, maar via vrijliggende weggetjes die alleen door landbouwverkeer en aanwonenden mogen worden gebruikt. Van beide zijn er vaak heel weinig waardoor we zelden een auto of een trekker tegenkomen.

Tegenliggers komen we wel regelmatig tegen. Ik heb een toeter gemonteerd op mijn fiets en bij alle vakantiefietsers toeter ik even. Aan de reacties beleven we veel plezier. Sommigen, vooral kinderen, beginnen breeduit te grijnzen. Anderen zwaaien vrolijk terug, en heel soms wordt er terug getoeterd. En natuurlijk zijn er de nodige mensen die stuurs terug kijken; fietsen is een serieuze zaak! Maar niet voor ons :-), wij fietsen voor ons plezier.

Deze terrasjestocht heb ik vastgelegd met de GPS van mijn telefoon. De hoogtegegevens zijn daarmee lekker onnauwkeurig:

2018: Kocher en Jagst

We beginnen onze tocht in Bad Friedrichshall, waar de Kocher uitmondt in de Neckar. Heel naïef rijden we met onze fietsen vrolijk weg van de camping. Er is geen route en geen noemenswaardige voorbereiding. Ik heb wel gecontroleerd of er voldoende campings langs de Kocher liggen. Loes is namelijk bang dat ik veel en lang wil fietsen en we hebben daarom afgesproken steeds de 1e de beste camping te nemen. Als die dan ver weg is, dan schiet het nog niet op met korte dagen maken.

Ik moet vaak op het schermpje turen om de leuke paadjes te vinden. Gelukkig heb ik op een gegeven moment door dat we worden geholpen. Bij de leuke paadjes staat steeds een fietsbordje met een pijl naar het volgende leuke paadje. Dat fietst lekker en scheelt een hoop getuur op het schermpje.

Na een kilometer of 5 knijp ik in de remmen en roep ik “ho, hier rechts is de camping!”. Dat is Loes te gortig, we hebben nog niet eens koffie of een terrasje gehad. We slaan de 1e de beste camping dan toch maar over en gaan op zoek naar koffie op een terrasje. Dat vinden we al gauw en daarmee is de toon gezet!

Uiteindelijk zullen we deze vakantie afsluiten met een gemiddelde van zo’n 1 terrasje per 12,5 km. Echt genieten dus!

Na zo’n 35 km en 2 terrasjes vinden we een camping. Uit eten wordt het 3e terrasje, en daarmee houden we het gemiddelde op peil. ‘s Ochtends eten we een broodje (zoals zo vaak te bestellen op een Duitse camping) en maken we thee in de Kelly Kettle. Dit is een soort houtgestookte waterkoker. Weegt weinig (helaas wel wat groot), en met wat kleine takjes heb je in een paar minuten kokend water. Dit bevalt uitstekend en het ding mag elke terrasjestocht mee.

De volgende dag gaat van een zelfde laken een pak. Een winnend concept moet je niet veranderen. Wel gebeurt er ‘s avonds op de camping iets belangrijks. In het folderrek staat een foldertje van de Kocher-Jagst radweg. We blijken een bestaande fietsroute te fietsen! Da’s best fijn, want dan kun je lekker gedachteloos de bordjes volgen. En in het foldertje staat waar de campings zijn. Super!

Al met al wordt dit zo een topvakantie. Duitsland heeft ontzettend veel terrasjes, vaak ook bij een bakker. En laat daar nou vaak heerlijk gebak en koffie te krijgen zijn. We nemen dan vaak ook een paar broodjes mee voor de lunch. Want naast alle terrasjes wordt er ook nog gepicknickt.

Campings zijn er langs deze route toch net iets minder dan gedacht, vooral langs de Jagst. Gelukkig heb je in Duitsland nog een hoop onverwachte plekken waar je kunt kamperen. Zo stonden we bij een freibad, een kampeervereniging, een soort klimmersbivak zonder klimmers en nog meer van dat soort gekkigheid. Het aardige van die plekjes is dat je ze vaak voor jezelf hebt, en dat je interessante dingen meemaakt.

Zo moeten alle bezoekers om 7 uur het freibad van Künzelsau verlaten, waarna we een ligweide kunnen gebruiken voor onze tent. En omdat we dan nog de enige aanwezigen zijn kunnen we het freibad zelf gebruiken voor het skinny dippen. Een traditie is hier geboren, want sindsdien heb ik in elk riviertje waar we langs fietsen een keer geskinnydipped.

De kampeervereniging bleek een eigen terrein te hebben voor kamperen, en een biergarten om bier te drinken. Het bleek al gauw dat kamperen daar zelden gebeurt, maar bier drinken des te meer. Als de bierdrinkers om een uur of 7 weggaan vragen ze wat we nog willen drinken. De lege glazen mogen we bij hun afwezigheid gewoon bij de voordeur achterlaten. En ook hier hebben het idyllische kampeerveldje voor onszelf.

De tocht heb ik zelf niet vastgelegd met een GPS, maar we hebben vrij precies onderstaande route gevolgd. In tegenstelling tot onderstaand kaartje zijn we dus in Bad Friedrichshall begonnen en weer geëindigd.



Reacties